Er is een scheur in mijn hart, en ze raakt maar niet hersteld. Dat zegde onlangs een vrouw tegen mij. Zij zag er overigens onberispelijk uit, kort blond haar rond legde zich zacht langs haar aangezicht. Zij legde haar handen in haar schoot en keek mij recht aan. Mooie diepblauwe ogen. Ik zou het haar niet aangegeven hebben, die scheur in haar hart. En ik voelde met haar mee.
Heb ik mogelijk ook zo'n scheur, zoiets onherstelbaars?
Moet ik het ook maar eens wagen, de voor en na sessie?
Zou mijn hart dan kunnen herstellen ?
Als ik dit prominent publiek zou kunnen vertrouwen, kan ik mogelijk ook genezen, net zoals het meisje. De foto van het meisje wordt getoond. De foto voor.
- Zeer geacht publiek, wat is dit? Is het een vrouw of een man? Een vrouw ? Laat ons daar even bij stilstaan. Niet te snel, bent u wel zeker dat het een vrouw is? Ze ziet er niet uit, hoeveel op 10 krijgt ze van u? Een 4? Dat is wat u haar geeft, een 4 op 10. Goed.
Ik luister niet. Ik kan mijn oren niet geloven, en ik luister toch. Het meisje krijgt een 4 op 10, de hele zaal accepteert het, geen mens staat op voor haar. Ik ook niet. Iedereen neemt aan dat het erom gaat haar punten te geven en het staat vast dat het er zo weinig mogelijk moeten zijn. Het is een hoop vlees. Mannelijk dus ? Nee toch , dat kan je de mannen onder ons niet aandoen? Geen hij of zij, Het dan maar. Een wezen. Kijk toch eens hoe lelijk, wat een angst, wat een zwakte, wat een venijn. Hier moet wat aan gedaan worden. Als je zo in de wereld staat, leer je nooit skiën. Niet te verwonderen dat je steeds van de helling dondert. Ik krimp ineen.
De zaal is gevuld met psychiaters, huisartsen en therapeuten. Niemand neemt het voor het meisje op. Ze is lelijk en dat is pech voor haar. Daarom kan ze niet skiën. De man vooraan zal haar leren hoe het moet. Hoe je je sapstroom naar buiten laat komen.
Ik luister niet meer. Ik kijk naar het sneeuwlandschap achter het meisje. De foto na. Ze ziet eruit als Grace Kelly. Dit is beter, dat vindt de hele zaal toch. Ze krijgt een 8. Nog niet helemaal goed, maar toch, al helemaal klaar voor de sapstroom. Er wordt afgesloten. De voorzitter neemt het woord en vraagt aandacht voor de gevoeligheden van de patiënt. Toch voorzichtig omgaan met humor en paradox. Zijn er vragen? Ja. Woordeloze vragen. De kracht van het woord is weg. Ik wil hier weg. De receptie kabbelt langs de oude muren. Een diepe treurnis legt zich om mijn schouders.
De volgende morgen drukt het verdriet achter mijn ogen. Ik maak een ochtendlijke fietstocht met Tommy. Hij is een verwaarloosde, verwilderde labrador en woont vij ons sedert 6 maanden. Hij heeft een aanzienlijk deel van mijn interieur vernield de eerste weken, maar is langzaam tot rust gekomen. We zijn heel voorzichtig met hem omgegaan. Tommy heeft wel een uitlaatklep voor zijn vluchtgedrag nodig, dus fiets ik met hem. Elke dag een uur. Wij tweeën in de wind. De tranen lopen over mijn wangen. Wat is dit? Hoeveel punten geven we het? Godgeklaagd.
Als ik de poort van de tuin sluit, hoor ik een vlucht ganzen overkomen. Een grote V. Vrede in mijn hart. Eén gans heeft een gehavende vleugel. Die haalt het niet, denk ik.
4 op 10.
